6 przemyśleń, po 6 latach mieszkania w Kanadzie

Nie wiem kiedy, nie wiem jak, ale w maju tego roku minęło dokładnie 6 lat temu odkąd stanęłam z jedną dużą walizką na lotnisku w Edmonton i nie miałam zielonego pojęcia, że Kanada stanie się moim domem. Nie sądziłam też, że w przeciągu najbliższych lat moje życie zmieni zupełnie swój kurs.

6 lat, ponad 2100 dni, to mało i niemało. Każdy kto raz mieszkał poza swoim krajem urodzenia, doskonale wie, że nic nie jest za darmo. Cały proces wymaga od nas niekiedy ogromnej cierpliwości, zaangażowania, zrozumienia i nieziemskiej determinacji. Nigdy nie sądziłam, że nadaję się do zamieszkania gdzieś indziej niż w Polsce. I nie dlatego, że jestem wielką patriotką, ale dlatego, że w głowie nie mieściła mi się ilość wyrzeczeń, które trzeba zrobić, żeby gdzieś indziej poczuć się jak u siebie.

Teraz wiem, że wsiadając do samolotu lecącego na drugą stronę oceanu byłam kompletnie nieprzygotowane na sytuacje, które miały mnie spotkać.

 

To co takiego zmieniło się w moim życiu i we mnie samej po 6 latach mieszkania w Kanadzie?

 

1. Nie ma czegoś takiego jak 100% gotowość.

Wyjeżdżając do Kanady skakałam do wody nie potrafiąc pływać. Oprócz tego, że miałam pozwolenie na pracę, znalezioną szkołę językową i dach nad głową u kuzynki, to było tyle. Pewnie niektóre osoby stwierdzą, że to dużo. Patrząc jednak z perspektywy czasu, było to niewiele. Teraz wiem, że niekiedy ten na pierwszy rzut oka, brak przygotowania daje poczucie tego, że nie boimy się zmiany, wyjścia z wcześniej wytyczonej drogi. Nie można i moim zdaniem nie powinno się być przygotowanym na każdy scenariusz, ponieważ wtedy tracimy możliwość podejmowania spontanicznych decyzji, na które niekiedy jest jedynie chwila do zastanowienia. Dlatego uważam, że dzięki temu podejściu byłam w stanie po 3 tygodniach przenieść się do Toronto i zacząć swoich sił solo. Do tej zmiany byłam mniej przygotowana niż do wyjazdu do Kanady, ale nie ukrywam, że chyba dzięki tej spontaniczności spotkało mnie sporo ciekawego po drodze.

 

2. Wszystkiemu winna Kanada.

Kiedy pod koniec 2012 roku otrzymałam status stałego mieszkańca Kanady zaczęłam czuć wewnętrzną presję, żeby nieco przyspieszyć bieg pewnych wydarzeń i nadgonić czas. Zamieszkując w nowym kraju wiele rzeczy zaczynamy od nowa. I to właśnie był ten moment, kiedy stałam się małym robotem do robienia rzeczy. Zawsze sporo wymagałam od siebie, ale w trakcie pierwszych lat w Kanadzie sama siebie wpędziłam w kołowrotek w którym biegałam non stop bez przystanku. Moja lista rzeczy do zrobienia nie miała końca, przestałam się cieszyć z małych sukcesów, bo na horyzoncie były kolejne cele do osiągnięcia i złapania. A za ewentualną porażkę obwiniałam co? Kanadę! Nie siebie, nie fakt, że w życiu nie zawsze, wszystko od razu wychodzi. Nie myślałam kategoriami, że błąd to tak naprawdę nauka. I dopiero chwila zastanowienia się nad nim da nam siłę do tego, żeby się otrzepać i iść dalej.

 

3. Oklepana strefa komfortu.

Ile razy słyszałam, że życie zaczyna się poza strefą komfortu. W dalszym ciągu mam przed oczami te motywacyjne zdjęcia i grafiki szalejące po internecie, które mają nas zmotywować do skoku na głębszą niż do tej pory wodę. Sama lubię zmiany, ale nie zawsze potrafiłam i pewnie dalej nie potrafię zaakceptować jej niektórych etapów. Zwłaszcza tego gdzie nie widać, żadnego efektu. To wtedy przychodzi ten moment, kiedy najwięcej osób odwraca się na pięcie i stwierdza, że nasz wysiłek nie ma sensu i nie był warty włożonej energii.  Po tych kilku latach życia w Kanadzie, zmianie zawodu, pracowania na własny na rachunek, w końcu zrozumiałam, że zmiana to nie jest efekt końcowy. To wszystko to co dzieje się po drodze, to czego się uczymy, jak się w jej trakcie zachowujemy i jak na nowo uczymy się siebie. Dlatego warto myśleć o tym co dzieje się w naszym życiu teraz, a nie z klapkami na oczach dążyć do wyznaczonego celu, który wypchnął nas ze strefy komfortu.

 

4. Lokalność.

Wydawałoby się, że nie ma prostszej rady do przystosowania się do życia w nowym miejscu niż ta. Od jakiegoś czasu lokalność nabrała dla mnie innego wymiaru. Odkąd pracuję jako fotograf poznaję Toronto, Greater Toronto Area czy nawet Ontario z nieco innej perspektywy. W tym roku zrobię pewnie około 30 sesji w różnych miejscach, które jeszcze bardziej przybliżą mnie do tego miasta, sprawią, że jeszcze bardziej poczuję się jego częścią. Uwielbiam to uczucie kiedy wchodzę do sklepu fotograficznego w centrum Toronto i sprzedawcy znają moje imię. Uwielbiam fakt, że mam swoje ulubione miejsca do których chodzę regularnie, bo właśnie w taki sposób tworzą się wspomnienia, nie chwilowe, ale te które zostaną z nami przez kolejne, długie lata. To poznawanie miasta, wybieranie nowych, mniej utartych ścieżek sprawia, że z czasem zaczynamy się czuć jak u siebie.

 

5. Dom jest tam, gdzie jest moja rutyna.

Nikt z nas nie wybiera kraju i miasta gdzie się urodzimy. Oba te czynniki mają ogromny wpływ na to jakimi ludźmi jesteśmy, jaki jest nasz światopogląd czy szanse na start. Ja dziewczyna urodzona w Wałbrzychu, mieście gdzie niewiele się dzieje, otoczonym Górami Wałbrzyskimi, gdzieś na końcu Polski, rzut beretem od granicy czeskiej i niemieckiej. W mieście „słynącym” swego czasu z „biedaszybów”, a jeszcze nie tak dawno ze „złotego pociągu”. Wychowana w bloku z wielkiej płyty, biegająca do wieczora na podwórku z watahą dzieciaków, uwielbiająca wchodzić wszędzie tam gdzie rodzice mi zakazywali. Będąc dzieckiem z wiecznie obdartymi kolanami nie sądziłam, że nogi poniosą mnie życiowo dalej niż do bycia warszawskim słoikiem.

Po stałym zamieszkaniu w Kanadzie zaczęły przebiegać mi przez myśl, w którym kraju czuję się lepiej. Czy Polska dalej jest moim domem czy może stała się nim Kanada. Każde odwiedziny w Polsce weryfikowały moje emocje i sprawiały, że za każdy razem Kanada małymi krokami, nieśmiało przybliżała się do mnie, a ja do niej. Teraz wiem, że moje miejsce jest tam gdzie wypracowała się moja rutyna, gdzie w dany momencie jestem lokalna. Odwiedzając Polskę czuję się już bardziej jak turystka, której walizka jest szafą, a czyjaś kanapa tymczasowym miejscem do spania. Nie mam tam swojej codzienności. Jedynie bliskie osoby, które podobnie jak w przeciągu tych lat zmieniły się i mają swoją rutynę ponad 6000 kilometrów ode mnie. Obecnie moje zwykłe i niekiedy niezwykłe dni są w  Toronto, ale kto wie gdzie one będą za kilka lat.

 

6. Toronto, nie jest moim ostatnim przystankiem.

Toronto ma w moim sercu zaklepane stałe miejsce. Uwielbiam to miasto za jego energię, za to, że pozwala każdej osobie, która chce, poczuć się jak u siebie. Uwielbiam je za jezioro, które codziennie rano widzę z okna, za możliwości które daje, oczywiście jeżeli chce się je wykorzystać, za ludzi których można spotkać i za jedzenie. Ogromną ilość jedzenia z całego świata! Wiem jednak i w sumie chcę tego, żeby nie było ono moim ostatnim przystankiem. To właśnie życie na imigracji nauczyło mnie tego, żeby próbować nowych rzeczy, czuć się niekomfortowo, uczyć się codziennie i brać z życia nieco więcej niż jest ogólnie przyjęte.

 

Niesamowite jest to jak zmienia się moje postrzeganie życia w Kanadzie, jak powoli nabieram dystansu do siebie i tego co mnie otacza, jak z każdym rokiem poznaję siebie z innej perspektywy. Polecam takie małe przemyślenia każdemu. Nie tylko osobom, które zmieniły kraj zamieszkania. Te niewielkie refleksje dodają energii do dalszego działania i pozwalają zaprzyjaźnić się ze zmianami, które są w naszym życiu nieuniknione.

A tutaj kilka postów do moich poprzednich, refleksji odnośnie kolejnych lat mieszkania w Kanadzie.

10 rzeczy, które powiedziałabym do siebie przed przeprowadzką do nowego kraju

4 lata w Kanadzie, i co?

Ciekawa jestem innych przemyśleń dotyczących życia gdzieś daleko od miejsca urodzenia. Macie jakieś?