Kanada oczami Sary

Sary dłuższa przygoda z Kanadą rozpoczęła się w miejscowości Yellowknife, która jest stolicą oraz jedynym miastem w Terytoriach Północno – Zachodnich. Od kilku lat, wraz ze swoim mężem, prowadzi blog Clumsy and Stupid  na którym opisują ich kanadyjskie życie i podróże po świecie. Uwierzcie mi, że mają o czym pisać! Od jakiegoś czasu śledzę ich blogowe poczynania i kiedy Sara dała mi znać, że będzie w Toronto bez mrugnięcia okiem zgodziłam się na spotkanie, które zakończyło się wywiadem na temat Kanady widzianej jej oczami.

O tym jak Sara znalazła się na dalekiej północy, jak wyglądało jej życie w Yellowknife oraz gdzie nogi poniosły ją obecnie dowiecie się z kolejnego wywiadu z serii „Kanada oczami Polaków”. Mam nadzieję, że po tym wywiadzie zapragniecie zobaczyć tą nieodkrytą część Kanady!

Jakim sposobem znalazłaś się w Kanadzie?
Do Kanady przyjechałam w ramach programu International Experience Canada i było to w marcu 2012 roku. Od razu trafiłam do Yellowknife, w Terytoriach Północno – Zachodnich.

Dlaczego wybrałaś Yellowknife?
Wyszło to trochę przez przypadek. Zanim przyjechałam do Kanady zaczęłam poszukiwać pracy z Polski. Korzystałam, między innym, ze strony Craigslist, Gdzie szukałam pracy w Vancouver. Wysłałam CV do jednego z hoteli, myśląc, że znajduje się w okolicach Vancouver. Dopiero po ich telefonie uświadomiłam sobie, że ten hotel mieści się w Yellowknife.

Pomimo tego zdecydowałaś się na pracę w Yellowknife?
Tak, ponieważ zawsze chciałam zobaczyć tą dziką, bardziej niedostępną część Ameryki Północnej. Wcześniej, przez dwa sezony letnie, pracowałam na Alasce i od tamtej pory zawsze pragnęłam doświadczyć całego roku w tym klimacie.

Dlaczego w ogóle zdecydowałaś się na wyjazd do Kanady?
Zaraz po studiach wyjechałam do Stanów Zjednoczonych, żeby pracować jako au pair. Niestety nie było to do końca udane doświadczenie i wróciłam do Polski. Zaczęłam poszukiwać pracy w Polsce, jednak nie mogłam znaleźć niczego co by mnie interesowało. I stąd narodził się pomysł wyjazdu do Kanady. Poza tym mam rodzinę w Vancouver i sądziłam, że to w pewien sposób, będzie dla mnie ułatwieniem. Jak się później okazało zamieszkałam ponad 2 000 kilometrów od nich.

Wiedziałaś, że będziesz jechać do Yellowknife, gdzie zimy są srogie i długie. Jak się zapakowałaś?
Zapakowałam się w dopuszczalne 23 kilogramy i duży bagaż podręczny. Wzięłam ze sobą najcieplejszą kurtkę jaką miałam, spodnie narciarskie i sporo grubych swetrów.

Przyjechałaś do Yellowknife w marcu, kiedy zima ma się jeszcze dobrze. Jakie były Twoje pierwsze wrażenia?
Nie ukrywam, że było dla mnie szokiem, kiedy zobaczyłam zamarźnięte jeziora po których można chodzić i jeździć samochodem. Na Wielkim Jeziorze Niewolniczym, w zimie, wytyczona jest droga i można wziąć mały skrót, żeby dostać się do Dettah, małej osady położonej po drugiej stronie zatoki.

Kiedy przyjechałam, w marcu, było około -20’C. Spodziewałam się, że będzie zimniej, więc to było dosyć miłym zaskoczeniem.

Poza tym spore wrażenie zrobił na mnie śniegowy zamek, który znajdował się na Wielkim Jeziorze Niewolniczym. Można było do niego wejść, był w nim król i były organizowane np. koncerty.

Co Ci się najbardziej podobałao w tej prawdziwej, kanadyjskiej zimie?
Uwielbiałam biały śnieg, który skrzypiał pod nogami. Zimy w Yellowknife były wręcz bajkowe.

Jak przyleciałaś do Yellowknife, to miałaś już pracę. Jak wyglądało Twoje poszukiwanie dachu nad głową?
Pracowałam w hotelu i on zapewniał staff house, czyli zakwaterowanie dla przyjezdnych pracowników. Opłata za ten typ dachu nad głową była dosyć niska. Raz w miesiącu było odciągane około $200 z mojego wynagrodzenia. Pokój, który dostałam był bardzo mały, ale miałam dostęp do sporej kuchni i pokoju gościnnego, gdzie spędzało się większość wolnego czasu. Poza tym mieszkało tam sporo pracowników hotelu, więc łatwo było poznać ludzi i zintegrować się z nimi.

Z jakich krajów pochodzili pracownicy korzystający ze staff house?
Głównie byli to Filipińczycy, kilka Kanadyjek i sporo Japończyków, więc towarzystwo było dosyć wymieszane.

Czym zajmowałaś się w hotelu?

Zaczynałam od housekeeping.

Jak przygotowałaś się do wyjazdu? Gdzie szukałaś informacji o Kanadzie, Yellowknife?
Moim pierwszym krokiem było zapoznanie się ze stroną miasta Yellowknife, żeby dowiedzieć się co się w nim dzieje oraz co jest dostępnego dla mieszkańców. Poza tym kilka lat wcześniej byłam w Vancouver i Toronto turystycznie, więc mniej więcej, wiedziałam jak wygląda Kanada i czego mogę się spodziewać.

Czy miałaś jakieś obawy przed przyjazdem do Kanady?
Byłam tak podekscytowana wyjazdem, że nie. Dopiero w samolocie do Kanady zaczęłam sobie uświadamiać co robię.

Jak wygląda życie w Yellowknife?
Yellowknife jest miejscowością dosyć przechodnią tzn. często przyjeżdżają tutaj ludzie którzy, żyją przez kilka lat i wyjeżdżają. Dzięki temu łatwo jest poznać nowe osoby, ponieważ wiele z nich również było świeżakami, którzy dopiero co tutaj przyjechali.

Jak zawiązuje się znajomości w Yellowknife?
Ogólnie ludzie są bardzo otwarci. Dobrym sposobem na poznanie nowych osób jest zapisanie się do drużyny sportowej np. softballowej, hokejowej, curlingowej. Poza tym Yellowknife jest bardzo zróżnicowaną miejscowością pod względem demograficznym. Tak jak wspomniałam wcześniej, jest wiele przyjezdnych osób, rdzennych mieszkańców Kanady i Kanadyjczyków którzy przyjechali z innych części Kanady. Grupą, która znacznie wyróżnia się z tłumu są Japończycy.

Każdego roku ponad 40 tysięcy mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni przyjeżdża tutaj turystycznie, stąd jest duże zapotrzebowanie na pracowników, którzy mówią w tym języku. Warto dodać, że populacja miasta to 20 tysięcy.

Jak wyglądały zarobki? Czy wystarczały Ci one na spokojne utrzymanie się?
Mieszkając w staff house miałam bardzo niski czynsz, stąd mogłam pozwolić sobie na spokojne życie, a nawet na oszczędzanie. Później, kiedy wynajmowałam już mieszkanie wyglądało, to nieco inaczej.

Jakie są koszty wynajmu mieszkań w Yellowknife?
Kiedy wynajmowałam studio apartment, czyli polską wersję kawalerki, płaciłam $1 100. Wynajęcie 1 bedroomu, czyli polskich dwóch pokoi, to koszt około $1 500.

Ceny prawie jak w Toronto!
Tak, tylko że stawki godzinowe są wyższe. Poza tym są niższe podatki, jedynie podatek federalny w wysokości 5% i dodatkowo jest sporo ulg podatkowych np. można odpisać od podatku ilość dni mieszkania na północy czy bilety samolotowe kupowane w celu odwiedzenia rodziny.

Jak wygląda pogoda w Yellowknife, w przeciągu całego roku?
Lato w Yellowknife zaczyna się na początku czerwca, wtedy jeziora powoli odtajają. Pływając na łódce, w połowie czerwca, na Wielkim Jeziorze Niewolniczym, w dalszym ciągu można zobaczyć dryfujący lód. Do lipca on znika. Temperatura w czasie lata jest przyjemna, około 20’C. Dookoła miasta są jeziora, więc jest bardzo łatwo robić sobie wypady na kanu czy łódkę. W samym mieście jest jedna plaża, gdzie mieszkańcy mogą się kąpać. To co uwielbiałam w lecie na północy, to to, że słońce nie zachodzi i jest cały czas widno.

A jak działa, to na spanie? Nie zaburza się cały cykl dnia i nocy?
Ja osobiście nie miałam żadnych problemów. Nie każdy jednak tak ma. Osoby, które mają problemy ze spanie zaopatrują się w specjalne żaluzje.

Wychodząc gdzieś latem, na przykład na imprezę, łatwo jest jednak stracić poczucie czasu.

Wracając do pogody, jak wyglądają pozostałe pory roku?
Wrzesień jest bardzo ciekawym miesiącem, kiedy wracają noce i jest możliwe podziwianie zórz polarnych. Jest to mój ulubiony okres na ich obserwację, bo nie jest wtedy jeszcze zimno. Można położyć na ziemi albo pomoście i zatracić w przepięknym widoku. Dodatkowo odbijają się one w jeziorach, więc efekt jest magiczny. Pierwszy śnieg spada na początku października i w listopadzie jest już prawdziwa zima, czyli około -20’C. Mój pierwszy listopad w Yellowknife, w 2012 roku, był najzimniejszy. Temperatura dochodziła do -40’C.

W grudniu i styczniu dni są bardzo krótkie. Słońce wschodzi o 10 rano, a zachodzi o 3 po południu. Pod koniec lutego dni robią się dłuższe i zaczyna być przyjemniej.

Zimy na północy są ekstremalne, ponieważ średnia temperatura o tej porze roku, to około -40’C. Plusem jest fakt, że są to suche zimy, czyli mróz nie przeszywa aż tak bardzo. Dla porównania -10’C w Montrealu, odczuwalne jest dużo bardziej nieprzyjemnie niże -20’C w Yellowknife. Poza tym jest bardzo dużo słońca.

Marzec jest miesiącem, kiedy wszystko zaczyna powoli budzić się do życia. Dni są dłuższe, ludzie zaczynają wychodzić na zewnątrz.

Co robiłaś w czasie tych długich zim, oprócz pracy?
Często pracowałam wieczorami, więc starałam się w ciągu dnia wychodzić na spacery, często wybierałam się na rakiety śnieżne. Poza tym spotykałam się ze znajomymi. Zdecydowanie korzystałam z zimy. Ogólnie mieszkańcy Yellowknife są dosyć aktywni pomimo siarczystych mrozów, grają w hokeja, jeżdżą na łyżwach na świeżym powietrzu.

Czy w okolicach Yellowknife występują niedźwiedzie polarne?
Nie, to nie jest ich region. Jeżeli już to można spotkać czarne niedźwiedzie. Nie podchodzą one jednak do miasta. Chociaż pamiętam, że kilka lat temu niedźwiedź wszedł do centrum miasta i musieli go niestety zastrzelić.

Jak długo mieszkałaś w Yellowknife?
Prawie 4 lata.

To właśnie w Yellowknife poznałaś swojego męża, Jasona, który jest Kanadyjczykiem z Montrealu. Jak się poznaliście?
Do Yellowknife przyjechaliśmy prawie w tym samym czasie. Jason przyjechał około 1.5 miesiąca po mnie. To tutaj rozpoczął swoje karierę pilota i osiadł na bliżej nieokreślony czas. A poznaliśmy się przez znajomych.

A jak to się stało, że po IEC zostałaś dłużej?
Moje pierwsze wakacje w Yellowknife były bardzo przyjemne. Kiedy zaczęły one dobiegać końca zaczęłam zastanawiać się nad dłuższym pobytem w Kanadzie. Stwierdziłam, że chciałabym jeszcze więcej posmakować kanadyjskiego życia. Poza tym nasz związek szedł w dobrym kierunku, więc był to kolejny powód, żeby zostać trochę dłużej. Zrezygnowałam z pracy w hotelu i znalazłam pracę w restauracji. Wiedziałam, że jej właściciel sponsoruje swoich pracowników. Dlatego też zaczęłam tam pracować, a w okolicach grudnia zapytałam go czy chciałby sponsorować również mnie. Było, to trzy miesiące przed wygaśnięciem mojej wizy w ramach IEC. Jego odpowiedź była pozytywna i tak zostałam. Żeby jednak było zabawniej, tego dnia kiedy znalazłam w mojej skrzynce pocztowej wizę na kolejne dwa lata, to pracodawca ogłosił bankructwo.

I co dalej?
Dostałam pozwolenie na pracę na dwa lata, ale było ono zamknięte, czyli mogłam pracować jedynie dla tego pracodawcy, który właśnie przestał istnieć. Oznaczało to, że mogłam przebywać legalnie w Kanadzie, ale nie pracować.

Z Jasonem, moim chłopakiem, podjęliśmy decyzję, że on będzie mnie sponsorował, w ramach Family Program. Co oznaczało, że wzięliśmy ślub.

Co lubiłaś w życiu w Yellowknife, a czego nie lubiłaś?
Na początku lubiłam, to że Yellowknife jest odizolowane. Z czasem jednak zaczęło mnie to drażnić. Kiedy nadchodził długi weekend, to nie mieliśmy za wiele opcji wyjazdu, ponieważ głównymi atrakcjami były jeziora, kamping, które z czasem zaczęły być monotonne. Nie lubiłam tego, że żeby gdzieś się dostać trzeba było płacić krocie za samolot.

To odizolowanie miał też swoje plusy. Nie było dużo ludzi, nie było wielkich centrów handlowych, było tak miło, lokalnie. Każdego roku, w styczniu, zaczynało dopadać mnie zmęczenie zimą i długimi nocami. Poza tym po jakimś czasie, kiedy miałam już grupę dobrych znajomych, nie lubiłam tego, że ludzie wyjeżdżają i traciłam osoby, które stały się mi bliskie.

Czy myślisz, że decydując się na wyjazd do miejscowości, która jest bardziej odcięta i nie każdy tam dociera, to dzięki temu poznałaś prawdziwy, kanadyjski klimat, z którego tak naprawdę Kanada jest głównie kojarzona?
Większość Kanady i jej mieszkańców skupiona jest przy granicy amerykańskiej i to tutaj odbywa się całe życie tego kraju. Jak ktoś zadawał mi pytanie jak wygląda życie w Kanadzie, to czułam, że nie do końca potrafię na nie odpowiedzieć, bo mieszkam w Yellowknife, które jest tak bardzo oddalone od tego epicentrum Kanady, że rządzi się swoimi prawami. Nie ma w nim wielkomiejskości, ludzie nie przywiązują za bardzo uwagi do tego jak wyglądają, wielu ludzi zarabia duże pieniądze, a decydują się na mieszkanie w domkach na wodzie, gdzie mają kompostowe toalety i nie płacą podatków od nieruchomości.

Mieszkają w nich w czasie zimy?
Tak. W zimie jest to nawet łatwiejsze, bo mogą zaparkować samochód pod domem. Najgorsze jest jak jezioro zaczyna odtajać tzw. breaking season, wtedy muszą, na przykład, iść z kanu przed sobą, a jak dojdzie do załamania lodu pod nimi, to szybko muszą wskoczyć do łódki. W trakcie zamarzania jeziora, część mieszkańców domów na wodzie przenosi się na dwa tygodnie do rodziny, albo znajomych.

Co lubisz w Twojej Kanadzie, którą znasz? Przez 4 lata mieszkałaś w Yellowknife, a teraz zaczynasz swoje życie w Montrealu.
W Yellowknife uwielbiałam, to że jak miałam wolne popołudnie, to mogłam wziąć samochód z kanu na dachu i za 5 – 10 minut byłam nad jeziorem. Kanu wrzucałam na wodę i byłam blisko natury. W Montrealu wygląda to inaczej. Wszystko zajmuje więcej czasu i nie można być już tak spontanicznym.

W Yellowknife ludzie byli bardzo ciekawi. Byli otwarci, przyjaźni, dostępni. Mieli więcej czasu przez to, że ich dzień nie kończył i nie zaczynał się w korkach. Bardzo lubiłam ten miks natury i ludzi. Poza tym kultura rdzennej ludności jest tam ciągle żywa. Oczywiście ona zmieniła się pod wpływem czasu, ale jest ona obecna.

Jak żywa jest ta rdzenna kultura?
Rdzenna ludność żyje w normalnych domach, ale na przykład pod domem suszą ryby, które sami złowili. Obrabiają je w tradycyjny sposób. Wiele rdzennych mieszkańców w dalszym ciągu poluje na łosie czy obrabia skóry zwierzęce.

Po 4 latach mieszkania w Yellowknife, Jason i Ty zdecydowaliście się na podróż po Ameryce Południowej, gdzie spędziliście 7 miesięcy. Obecnie mieszkacie w Montrealu. Dlaczego Montreal?
W Montrealu mieszkamy dopiero miesiąc i w sumie w jakiś sposób zostaliśmy wybrani przez to miasto. Pod koniec naszej podróży po Ameryce Południowej, Jason zaczął wysyłać resume i szukać pracy. Kilka dni przed przyjazdem do Kanady został zaproszony na rozmowę kwalifikacyjną w Montrealu i dostał pracę. Poza tym mój mąż pochodzi z Montrealu.

W Montrealu mieszkasz około miesiąca. Jak na razie podoba Ci się to miasto?
Jestem na etapie jego poznawania, ale już mi się podoba. Jest to duże miasto, w którym można poczuć się też małomiasteczkowo.

Obecnie jesteś w Toronto i robisz kurs na dyspozytora lotów. Jaki jest Twój plan na zawodową przyszłość?
Tak obecnie robię kurs na dyspozytora lotów, po którym mam nadzieję dostanę pracę w lotnictwie.

Skąd wziął się ten pomysł?
W Yellowknife zaczęłam pracę jako dyspozytor lotów na małe samoloty, gdzie nie potrzebowałam uprawnień. Bardzo mi się ta praca spodobała stąd podjęłam decyzję o pójściu w tym kierunku.

Na czym polega praca dyspozytora lotów?
Dyspozytor lotów przygotowuje plan lotu i omawia go z pilotami. Musi wziąć pod uwagę czynniki pogodowe oraz logistyczne. W trakcie lotu śledzi przypisane mu samoloty, żeby mieć pewność, że wszystko idzie zgodnie z planem.

Myślisz, że będziesz chciała kiedyś pracować na wieży lotnieczej?
Nie sądzę, ponieważ jest to bardzo stresująca praca.

Jak dostałaś pracę jako koordynator lotów w Yellowknife?
Pracę dostałam z rekomendacji mojego męża. Niewątpliwie dużym plusem północy jest to, że istnieją tam dobre możliwości, jeżeli chodzi o rozpoczęcie kariery, czego jestem najlepszym przykładem. Pomimo braku jakichkolwiek kwalifikacji czy wcześniejszego doświadczenia w lotnictwie dostałam niesamowitą szansę na to żeby spróbować swoich sił w tej branży i to w dodatku w północnej Kanadzie, gdzie lotnictwo do pewnego stopnia zachowało swój bardzo romantyczny wizerunek.

Jak wyglądało Twoje szkolenie?
Przez pierwszy tydzień uczyłam się zasad, procedur, programów, miałam również szkolenie BHP. Po tym tygodniu poszłam do pracy i dostałam skurczu żołądka jak zobaczyłam trzy ekrany na których miałam pracować.

Co było na tych ekranach?
Na jednym miałam mapę na której były nasze samoloty, żeby sprawdzać gdzie lecą i czy lecą prawidłowo pod względem kierunku i wysokości tzw. flight following. Na drugim ekranie miałam program w którym były podane informacje o tym jakie samoloty są zarezerwowane, co robią, gdzie będą lecieć i o której. Na trzecim ekranie miałam pocztę i pogodę.

Jak długo tam pracowałaś i dla kogo?
Pracowałam tam prawie rok i były to małe linie lotnicze z samolotami latającymi na trasach lokalnych. Samoloty można było wynajmować, ale mieliśmy też ustalone loty z góry tzw. schedueled flights. Obsługiwaliśmy również loty czarterowe z kopalniami diamentów oraz medevacs czyli latające karetki. W Yellowknife kończy się droga i jedynym sposobem dostania się na północ są samoloty.

Jakie są koszty samolotów np. z Yellowknife na północ?
Gdybyś chciała lecieć z Yellowknife do Whati, które oddalone są od siebie o około 300 km, to koszt takiego lotu wynosi mniej więcej $200 w jedną stronę.

Jak wygląda opieka zdrowotna w Yellowknife? Czy będąc na IEC miałaś dostęp do bezpłatnej opieki?
Jak przyjeżdżasz na IEC to nie możesz starać się o darmową opiekę zdrowotną, ponieważ aplikując musisz mieć przynajmniej rok (365 dni) pobytu w Kanadzie. Zakładając, że poszłabym po kartę, uprawniającą do bezpłatnej opieki zdrowotnej, dzień po tym jak wylądowałam w Kanadzie to już miałam o jeden dzień za mało pobytu, żeby aplikować. O kartę mogłam ubiegać się dopiero w momencie otrzymania kolejnej wizy pracowniczej, co w moim przypadku, skończyło się fiaskiem, bo była ona nieważna.

Co lubisz w kanadyjskim stylu życia, a co jest Ci trudno zaakceptować?
Nie lubię braku kultury chodzenia. Chociaż Kanada jest chyba trochę lepsza pod tym względem od Stanów Zjednoczonych, to mimo wszystko nie sposób nie zauważyć źle zorganizowanej komunikacji miejskiej i tego że wszystko jest planowane i budowane pod ruch samochodowy.

Lubię natomiast, to że w Kanadzie ludzie mieszają się pomiędzy pokoleniami. Osoby 60 – letnie mogą mieć znajomych 30 – letnich. Wiek, nie dzieli pokoleń.

Co drażni Cię w Kanadzie?
Drażni mnie to, że jest tak daleko od Polski i że nie ma tak dobrych okazji na bilety lotnicze jak w Stanach Zjednoczonych.

Jaki etap w Kanadzie, do tej pory, był dla Ciebie najtrudniejszy?
Najtrudniejszym etapem był moment sponsoringu przez Jasona. Był trudny dlatego, że w jego trakcie, a trwało to prawie rok, nie miałam prawa do pracy, wolontariatu i jakoś musiałam zająć sobie ten czas.

A co z nielegalną pracą? Wiele osób, które myślą o Kanadzie uważają, że jest to rozwiązanie.
Tak naprawdę zdecydowałam się na pozostanie w Kanadzie ze względu na Jasona, to był mój cel. Nie chciałam pracować nielegalnie, ponieważ w szybki sposób mogłabym przekreślić cały proces i zostać np. deportowana. Za $10 na godzinę nie chciałam ryzykować tego na czym mi naprawdę zależało.

Poza tym znalezienie nielegalnej pracy nie jest takie łatwe, pracodawcy boją się brać takie ryzyko na siebie. W Yellowknife, legenda miejska głosi, że pani, która odpowiedzialna jest za emigrację, ma wszystkich na oku. Przez to, że Yellowknife jest bardzo małe, zdecydowanie łatwiej jest wyłapać osoby, które pracują nielegalnie.

Co robiłaś w trakcie tego rocznego czekania na pobyt stały?
Zaangażowałam się w beading group, czyli grupę kobiet, które zajmują się rękodziełem. Nauczyłam się wyrabiać biżuterię z koralików. Na początku poznałam cały proces, a później każdy z moich znajomych był obdarowany wyrobami, które stworzyłam. Jakoś ten czas zleciał.

Mając te wszystkie doświadczenia, co powiedziałabyś do siebie, przed wyjazdem do Kanady w 2012 roku?
Żeby za dużo nie planować i rwać włosów z głowy kiedy coś nie idzie według planu, bo być może za rogiem czeka coś, o czym nawet nie byliśmy w stanie pomyśleć czy pomarzyć. Dobrze jest zaufać swojej intuicji i nie forsować, niekiedy, pewnych sytuacji.

Jake trzy rady dałabyś osobą, które chcą zamieszkać w Kanadzie?
Myślę, żeby nie otaczać się tylko osobami z Polski, wyjść ze swojej strefy komfortu i poznać innych ludzi, ponieważ pod tym względem Kanada ma sporo do zaoferowania. Dzięki temu nasze horyzonty i możliwości znacznie się poszerzają. Warto też być otwartym na inność.

Czego nauczyło Cię mieszkanie w Kanadzie?
Zostawiania wiadomości głosowych na skrzynkach pocztowych 🙂 A poza tym na pewno podszkoliłam mój angielski. Mieszkając w Yellowknife nauczyłam się sporo o kulturze rdzennej ludności, ich tradycjach.

Tęsknisz za Yellowknife? A jak tak, to za czym?
Tęsknię za Yellowknife, chociaż mam świadomość tego, że to zakończony etap mojego życia. Najbardziej będzie mi brakowało tamtejszych zachodów słońca i pastelowych kolorów nieba. Wieczornych eskapad podczas białych nocy. Ognisk na zamarzniętych jeziorach. Widoku ze wzgórza w starym mieście i jeszcze wielu innych rzeczy.

Jak w trzech słowach opisałabyś Kanadę?
Ogromna, fascynująca, nieodkryta.

Dzięki wielkie za wywiad! Jak macie jakieś dodatkowe pytania do Sary, to piszcie śmiało w komentarzach.