Kanada oczami Gabi

Gabi poznałam kilka miesięcy temu na jednym z polskich spotkań. Później widziałyśmy się kilka razy i miałyśmy okazję trochę porozmawiać o naszych kanadyjskich doświadczeniach. Na jednym z nich przeszło mi przez głowę, że jest ona świetną osobą do bycia częścią projektu „Kanada oczami Polaków”. Na moje szczęście, Gabi zgodziła się na wywiad i tak oto możecie poczytać jak wygląda Kanada jej oczami.

Kiedy przyjechałaś do Kanady i ile miałaś wtedy lat?
Pierwszy raz do Kanady przyjechałam z rodzicami, kiedy miałam 19 lat. Mieszkaliśmy tutaj około dwóch lat i zdecydowaliśmy się wrócić do Polski. To była moja pierwsza przygoda z Kanadą. Rok po tym powrocie, czyli 4 lata temu wybrałam się do Kanady na wakacje, ponieważ mieszka tutaj również moja siostra. I po tych wakacjach zdecydowałam się zostać na dłużej.

Dlaczego Ty i Twoja rodzina zdecydowaliście się wrócić do Polski po dwóch latach w Kanadzie?
Chciałam spróbować dorosłego życia w Krakowie. Do Kanady wyjechałam mając 19 lat więc byłam tak na prawdę jeszcze dzieckiem i nie darowałabym sobie gdybym tego nie zrobiła. Moi rodzice postanowili, że chcą mnie w tym wspierać, więc wrócili ze mną.

Na jakich zasadach Twój pobyt w Kanadzie był legalny?
Moja siostra mieszka w Kanadzie od kilkunastu lat i kilka lat temu moi rodzice zaczęli starać się o status PR, czyli pozwolenie stałego pobytu, na zasadzie sponsoringu. Rodzice otrzymali status PR, a ja razem z nimi.

Dlaczego zdecydowałaś się na drugą przeprowadzkę do Kanady?
Poszłam za głosem serca. Podczas wakacji spotkałam chłopaka, Devlin’a, którego poznałam podczas mojego pierwszego pobytu w Kanadzie. W Polsce studiowałam lingwistykę w Krakowie. Kiedy wakacje się skończyły zdecydowałam się wziąć roczny urlop dziekański, żeby spróbować i zobaczyć w jakim kierunku to wszystko pójdzie.

Jakie były Twoje pierwsze wrażenia związane z Kanadą?
Pierwsze wrażenie zrobiła na mnie multikulturowość. Niesamowite było zobaczyć na ulicy ludzi z całego świata, którzy oprócz angielskiego, często używają swoich ojczystych języków. Tak jak wspomniałam wcześniej, do Kanady przyjechałam na stałe, kiedy miałam 22 lata i to był właśnie moment, w którym usamodzielniłam się i weszła w dorosłość.

Co uwielbiasz w Kanadzie?
Bardzo lubię ludzi i ich podejście do życia. Uwielbiam small talk, który dodaje mi pozytywnej energii. Możesz przez chwilę porozmawiać, uśmiechnąć się, iść dalej i kontynuować swój dzień. Podoba mi się również służba zdrowia, która nie jest sprywatyzowana. Niezależnie od tego jaka jest zasobność Twojego portfela, to masz do niej dostęp na takim samym poziomie. Najbardziej potrzebujący są przyjęci pierwsi i to jest ważniejsze od statusu materialnego.
Lubię wielokulturowość o której wcześniej rozmawiałyśmy. Fajne jest to, że można przejść się jedną ulicą i mieć kilkanaście restauracji z jedzeniem, z różnych krańców świata. Dodaje to kolorów do dnia codziennego.

Co przeniósłbyś z Kanady do Polski, a z Polski Kanady?
Z Polski przeniosłabym słowiańską gościnność. Nie mówię, że Kanadyjczycy czy ludzie mieszkający tutaj nie są gościnni, ale wydaje mi się, że Polacy nawiązują szybciej kontakty i są bardziej ufni. Przeniosłabym nasze wspaniałe, polskie jedzenie, chociaż i tak w Toronto i okolicach nie ma z tym wielkiego problemu, bo jest wiele polskich restauracji i sklepów. Z Kanady do Polski przeniosłabym luźne podejście do samego siebie. Ludzie nie zwracają za bardzo uwagi na inność. Poza tym lubię kanadyjskie spojrzenie na zdrowy indywidualizm, którego Kanadyjczycy uczeni są od dzieciństwa.

Tęsknisz za Polską? Jeżeli tak to za czym najbardziej?
Tak dalej tęsknie za Polską. Najbardziej za rodziną, przyjaciółmi i za moim domem. Jestem Polką, wychowałam się w Polsce i będzie ona zawsze moim krajem.

Jak radzisz sobie z tęsknotą? Masz jakieś sprawdzone sposoby? A może mija ona sama?
Pomaga mi rozmowa z bliskimi osobami. Oglądam również polskie seriale, które pozwalają mi oderwać się od codzienności i odstresować. Kiedy tęsknie, lubię ugotować coś polskiego, to sprawia, że smutek się zmniejsza.

Twój chłopak jest Kanadyjczykiem. Czy myślisz, że ma to jakiś wpływ na to jak postrzegasz Kanadę? Czy zmienił on Twoją perspektywę patrzenia na ten kraj?
Myślę, że nauczył mnie tolerancji, otworzył na inność i nowość. Nie zamknęłam się w polskiej kulturze, dzięki niemu weszłam do świata wcześniej mi nieznanego. Devlin jest osobą bardzo cierpliwą i trochę nauczył mnie tego, że nie wszystko w życiu przychodzi od razu.

Jaką cechę w Kanadyjczykach cenisz najbardziej?
W Kanadyjczykach lubię to, że ogólnie nie oceniają ludzi, są narodem, który jest otwarty na poznawanie innych bez względu na orientację seksualną, religię czy kolor skóry.

Co drażni Cię w Kanadzie?
Pierwsze co mi przyszło do głowy to komunikacja miejska, ale to dotyczy bardziej Toronto, które jest wielkim miastem, a metro ma tylko dwie linie.
Drażni mnie też trochę to, że trudno jest dotrzeć do Kanadyjczyków tzn. zbudować znajomości. Mieszkam w bloku, mam sporo sąsiadów, mówimy do siebie “dzień dobry”, uśmiechamy się, ale nigdy nasze relacje nie wyszły poza to. Myślę, że nie miałabym odwagi zapukać do kogoś, do drzwi i pożyczyć szklankę cukru, tak jak zdarzało mi się to zrobić w Polsce. Kanadyjczycy trzymają dystans. Przejście ich bariery i wejście w bliższe relacje jest trudniejsze.

Czy myślisz, że kiedyś zdecydujecie się na wyjazd do Polski, żeby w niej zamieszkać?
Nie zamykam tej opcji. Kiedyś chciałabym spróbować mieszkać w Polsce jednak moja sytuacja jest trochę bardziej skomplikowana, bo mój partner nie jest Polakiem i nie mówi po polsku. Pomimo tego, że zapewnia mnie, iż chciałby spróbować kiedyś mieszkać w Polsce. Nie byłoby to dla niego łatwe. Dla mnie ważne jest to że jest on otwarty na takie zmiany i nie ma znaczenie gdzie będziemy mieszkać, ważne że razem.

Jak się czujesz kiedy wracasz do Polski?
W sumie odkąd jestem w Kanadzie, w Polsce byłam tylko raz, więc trudno jest odpowiedzieć na to pytanie. Pamiętam, że czułam się jakbym wróciła do siebie. Wiadomo miałam wrażenie, że jestem na wakacjach, bo moje życie codzienne jest już w Kanadzie. Latem, tego roku, wybieram się do Polski, więc myślę, że po tym pobycie bardziej mogłabym odpowiedzieć na to pytanie.

Jak się czułaś, kiedy wróciłaś do Kanady po wizycie w Polsce?
Czułam, że wracam do swojego mieszkania, łóżka, do swojego miasta. Wróciłam do życia codziennego: szkoły i pracy. Szczerze, chyba od tamtego momentu coraz bardziej czuję, że Kanada staje się moim domem.

Co najbardziej lubisz w Toronto, a co Cię drażni w tym mieście?
W Toronto lubię to, że jest to miasto wielu możliwości. Każdego dnia można by było robić co innego, a i tak się to nie znudzi. Jest naprawdę wiele miejsc do odwiedzenia, zobaczenia, spróbowania. Oprócz komunikacji miejskiej, o której wspomniałam wcześniej, drażnią mnie odległości. Zdecydowanie utrudnia, to regularne utrzymywanie kontaktów ze znajomymi, zwłaszcza jak mieszkają w różnych częściach miasta. Poza tym uważam, że jest to świetne miasto do życia.

W Kanadzie studiujesz kinezjologię. Czy bez problemu mogłaś rozpocząć kanadyjskie studia czy musiałaś się do tego jakoś przygotowywać?
Mieszkając w Kanadzie miałam już status PR, więc mogłam rozpocząć naukę tak jak obywatele tego kraju. Moja polska matura również była ważna. Ze względu na charakter studiów musiałam wziąć kilka kursów przygotowawczych np. z biologii, z matematyki, ponieważ polską maturę zdawałam głównie z przedmiotów humanistycznych.

W Polsce przez rok czasu studiowałaś lingwistykę. Czy widzisz różnice w byciu studentem w Polsce i Kanadzie?
Z punktu widzenia kontaktów międzyludzkich jest zupełnie inaczej. W Polsce z góry ma się narzucone przedmioty przez kierunek, który studiujemy. Jesteśmy w grupie, w której wszyscy się znają. W Kanadzie natomiast każdy sam wybiera sobie przedmioty, które chce studiować. Oczywiście, muszę one być połączone z danym kierunkiem, ale kiedy i w jakim czasie je zdamy zależy to tylko i wyłącznie od nas. Co za tym idzie, na każdym kursie są inni ludzie, zatem rotacja jest spora. Nie ułatwia to w nawiązywaniu znajomości i utrzymywaniu ich na dłużej. W Kanadzie ściąganie postrzegane jest zupełnie inaczej niż w Polsce. Jest ono przestępstwem. Jeżeli ktoś zostanie złapany na ściąganiu, to zostaje automatycznie wyrzucany z uczelni, z możliwością przejścia na czarną listę, co oznacza, że żadna inna uczelnia go nie przyjmie. Ryzyko jest tak wysokie, że prawie nikt się na to nie decyduje.
Luźniejszy jest też kontakt w relacjach profesor – student. W Kanadzie wszyscy mówią do siebie na Ty, co zdecydowanie zmniejsza dystans do profesorów. Myślę, że polskie relacje podobały mi się bardziej, bo czułam że jestem traktowana poważnie, jak osoba dorosła.

Czy studia w Kanadzie są płatne?
To jest właśnie dla mnie najśmieszniejsze w kanadyjskim systemie edukacji, ponieważ uczelnie są publiczne, a płaci się czesne.

Jak długo trwają studia w Kanadzie?
Studia licencjackie trwają 4 lata, magisterkie 2 lata. Oczywiście wiele zależy od tego ile kursów będziemy brać w roku.

Ile trzeba wziąć kursów, żeby skończyć studia?
Każdy kurs liczy się w kredytach. Roczny kurs to 6 kredytów, półroczny to 3. Dla przykładu, żeby skończyć mój kierunek muszę mieć 120 kredytów.

Studiujesz kinezjologię. Do czego przygotowują Cię te studia?
Kinezjologia jest podobna do fizjoterapii, tylko z większym natężeniem na kontuzje sportowe. Kinezjolog, między innymi, zajmuje się promocją zdrowego trybu życia, zapobiega przewlekłym chorobom, a także bada wpływ sportu na psychologię. Kinezjologia w Kanadzie rozwija się dzięki temu, że możliwości zawodowych jest mnóstwo od fizjoterapeuty czy po instruktora fitnessu i wszystko pomiędzy. Jest to kierunek studiów po którym jest spore zapotrzebowanie na rynku pracy.

Jaki etap był dla Ciebie najtrudniejszy podczas Twojej emigracji.
Wydaje mi się, że najtrudniejsze było to, że musiałam zaczynać wszystko od nowa. Nie tylko od nowa, ale przechodzić to w innej kulturze i innym języku. Poza tym tęsknota za tym co znajome. Mieszkając w Polsce nie myślisz o tym, ponieważ masz to na co dzień. Dopiero w innym kraju docenia się pewne tradycje i zwyczaje bardziej niż wcześniej.

Czego nauczyła Cię emigracja?
Myślę, że rozpoczynanie życia w nowym kraju, zaczynanie wszystkiego od początku rozwinęło mnie emocjonalnie. Przez to, że było mi ciężko, że gdzieś tam polały się łzy, to zaczęłam sobie bardziej radzić z emocjami. Na pewno emigracja otworzyła mnie na innych ludzi. Uświadomiła mi, że nie każdy musi żyć tak jak ja i nie każdy musi mieć spojrzenie na świat takie jak ja.

Jest to pytanie czyste teoretyczne, ale mając te wszystkie doświadczenia co powiedziałabyś do siebie, 4 lata temu, kiedy przyjeżdżałaś do Kanady?
Powiedziałabym nie bój się wyjść ze swojej skorupy, żeby poznać coś nowego, coś co jest nieznane. Na początku nie jest to komfortowe, ale jest warte, ponieważ rozwijasz się wystawiając siebie na próby.

Jake trzy rady dałabyś osobom, które myślą o zamieszkaniu w Kanadzie?
Pierwszą rzeczą, którą chciałabym powiedzieć, to to, żeby być sobą. Nawet jeżeli mieszkasz w innym kraju, rób to co kochasz. Najważniejsze, to nie zrazić się tym, że jesteś w nowym miejscu i wszystko jest inne. Drugą rzeczą jest to, żeby nie szukać Polski w Kanadzie. Nie szukajmy tego co znamy, z czym czujemy się najlepiej. Najlepiej jest otworzyć się na nowe rzeczy, które będą nas tutaj spotykać. Kanada jest zupełnie innym krajem, w którym mieszkają ludzie z całego świata i dzięki temu gwarantuje nam ona dużo wrażeń, nie jest nudna. A trzecią rzeczą jest to, żeby nie wstydzić się swojej tożsamości, swojej kultury, dbać o nią i pielęgnować. Polacy mają dużo do zaoferowania jako naród. Ważne, żeby nie zapomnieć o tym kim się jest, skąd się pochodzi. Dzielić się swoim doświadczeniem i być z tego dumnym.

Dzięki za rozmowę i podzielenie się swoimi doświadczeniami 🙂

Jeżeli macie jakieś dodatkowe pytania do Gabi, to piszcie śmiało w komentarzach! Na pewno nie zostaną one bez odpowiedzi!