4 lata w Kanadzie, i co?

W maju minęły cztery lata odkąd przyjechałam do Kanady. Na początku miał być to tylko jeden rok pełen nowych wrażeń i doświadczeń. W napływie różnych wydarzeń, spotkanych ludzi, szybciej bijącego serca, podjętych decyzji moja przygoda z Kanadą okazała się być nieco dłuższa.

Ten post nie będzie podsumowaniem. Bardziej luźnymi przemyśleniami na temat tego jak się czuję, jak się zmieniłam oraz jak to jest żyć 6757km, z daleka od miejsca w którym się urodziłam i wychowałam. Błędem byłoby zrobienia z tego cukierkowego wpisu, który mówiłby, że w Kanadzie jest super, bo w tym przypadku nie chodzi tylko o Kanadę. Chodzi o to kim ja jestem, czego chcę od życia i w jakim kierunku chcę zmierzać. Myślenie, że wyprowadzka do innego kraju sprawi, że nasze problemy znikną jest wielką pomyłką. Ja na szczęście nigdy tak nie sądziłam. Nie uważałam również, że pogoń za czymś nowym oznacza ucieczkę. Dla mnie jest to bardziej chęć czerpania z życia ile wlezie, żeby na koniec pomyśleć sobie, że dałam z siebie ile mogłam. Na pewno ostatnie cztery lata są dla mnie bardzo intensywne. Myślę, że chyba najbardziej intensywne w moim dotychczasowym życiu. Nowy kraj, nowe zwyczaje, ludzie, język, środowisko sprawiają, że zmysły i głowa działają na pełnych obrotach.

Tęsknota idzie na pierwszy ogień. Po czterech latach jest ona inna. Nie wiem czy mniejsza, ale myślę, że bardziej dojrzalsza. Na początku tęskniłam za wszystkimi i za wszystkim. Teraz jest inaczej. Najbardziej tęsknię za najbliższymi i niekiedy mam wrażenie, że tak wiele mnie omija. Życie bliskich mi osób w Polsce płynie, a ja o wszystkim dowiaduje się na skypie. Najczęściej kilka dni później, kiedy emocje już opadną i wszystko można omówić na spokojnie. Ostatnio zdałam sobie sprawę jak bardzo jestem w niedoczasie, kiedy na kartce urodzinowej wysłanej do mojego bratanka napisałam, że życzę mu wszystkiego najlepszego z okazji 8 urodzinych….A on w tym roku skończył 9. Trochę mnie to uderzyło. Zdałam sobie sprawę jak bardzo jest obok wszystkiego. Rok poślizgu to już sporo.
Niedawno szłam również w zaparte, że w ogóle nie tęsknie za polskim jedzeniem. Mówiłam do Norberta: Jak będę chciała zjeść coś polskiego, to sobie ugotuję, albo pojadę do teściowej. Jak bardzo się zdziwiłam, kiedy następnego dnia Norbert zrobił na obiad młode ziemniaki z mizerią. Wszystkie smaki uderzyły mi do głowy. Zaczęłam tęsknić za domowymi obiadami mojej mamy i przypomniały mi się wakacje u mojej babci na wsi, gdzie jako dziecko uwielbiałam jeździć. I tak oto niewinne ziemniaki z mizerią przywołały wiele wspomnień i uświadomiły mi, że sama zablokowałam tę tęsknotę za polskim jedzeniem.

Cele. Zawsze lubiłam robić wiele rzeczy. Nie zawsze miałam jednak pomysł na siebie. Kiedy po roku w Kanadzie wiedziałam, że będzie to kraj w którym zamieszkam na dłużej, zdałam sobie sprawę, że czeka mnie ciężka praca. Zaczynając życie w innym kraju, wiele rzeczy zaczynamy od zera i żeby realizacja naszych celów nie zajęła nam wieków, trzeba wziąć się w garść i pracować ciężej niż normalnie. Mieć plan i krok po kroku go realizować. Oczywiście nikt nie jest robotem. Przychodzą momenty załamania, zwątpienia i myślenia: po co mi to wszystko? Takie chwile też są potrzebne. Kiedy wątpimy zaczynamy się zastanawiać dlaczego coś zaczęliśmy, dlaczego to robimy, ile już przeszliśmy, gdzie jesteśmy i ile pracy jeszcze nas czeka. Teraz wiem, że takie momenty nie trwają wiecznie, natomiast skutecznie oczyszczają głowę. Na jakiś czas.

Nie u siebie. Mieszkam w Kanadzie, pracuję, chodzę do szkoły, realizuję swoje cele, podróżuję, a pomimo tego nie czuję się tutaj jak u siebie. Są dni, kiedy to poczucie jest mniejsze, ale zawsze ono jest. Wiem też, że im dłużej mieszkam w Kanadzie, tym bardziej oddalam się od życia i tego co dzieje się w Polsce. Najbardziej to uczucie bycia nie u siebie wzrasta, kiedy spotykamy się z kanadyjskimi znajomymi, a oni w pewnym momencie zaczynają wspominać dzieciństwo. Filmy, seriale, programy telewizyjne, które oglądali kilkadziesiąt lat temu. W wielu przypadkach nie mam pojęcia o czym mówią i czuję się jakbym była na innej planecie. Wtedy zaczynam tęsknić za moimi polskimi znajomymi z którymi mogłabym sobie porozmawiać o programie „5 – 10 – 15”, „Teleranku” czy o „Nie lubię poniedziałków”.

Odległości. Moje poczucie odległości uległo całkowitemu przewartościowaniu. Teraz jestem w stanie pojechać gdzieś 200 kilometrów, żeby wrócić tego samego dnia. Wszystko co oddalone jest do około 300 kilometrów od Toronto jest w miarę blisko. Dzięki temu, że mogłam pracowo podróżować po Kanadzie, to kanadyjskie strefy czasowe mam w małym palcu. Lubię jechać, jechać i przez kilkaset kilometrów, nie mijać żadnej dużej miejscowości. Może pojedyncze domy stojące samotnie gdzieś przy drodze.

Natura. Słowo natura w Kanadzie nabrało dla mnie nowego znaczenia. Mogę z ręką na sercu powiedzieć, że jeszcze nigdy nie czułam takiego połączenia z naturą jak tutaj. Uwielbiam kanadyjską przestrzeń, lasy, góry, jeziora i to że zawsze można znaleźć miejsce gdzie nie ma ludzi. Kiedy tylko mamy okazję staramy się wyjechać poza miasto na rower czy pod namiot i naładować swoje baterie. Nie wyobrażam sobie jak wcześniej będąc w Polsce nie myślałam tymi kategoriami.

Jeziora. Zawsze chciałam mieszkać blisko wody. Kiedyś chodziło mi nawet po głowie przeprowadzenie się do Gdyni. I tak spełniło się moje marzenie. Nie mieszkam nad morzem, ale codzienny widok z okna na jezioro Ontario w zupełności mi wystarczy. W dalszym ciągu niesamowite jest dla mnie to, że w Kanadzie są ponad dwa miliony jezior. Ponoć może być ich więcej, bo wiele mniejszych jezior na północy Kanady nie ma jeszcze żadnej nazwy. Marzeniem wielu Kanadyjczyków jest posiadanie domku nad jeziorem, czyli cottage. Do tego chcieliby mieć małą motorówkę, albo łódkę. Nie ukrywam, że jest to dosyć fajne marzenie. Grzechem byłoby nie zakochać się w tych wszystkich jeziorach.

Budowanie znajomości. Czas na coś trudniejszego. Natura, naturą, ale na co dzień człowiek jest zwierzęciem stadnym i potrzebuje do życia innych ludzi. Kiedy mieszkamy w jednym kraju nawet nie myślimy o tym, że wiele relacji budujemy przez kilka lub kilkanaście lat. Ilu ludzi musimy spotkać w życiu, żeby stworzyć z tego dwie lub trzy prawdziwe przyjaźnie? Myślę, że setki, a może tysiące. Przyjeżdżając do nowego kraju musimy liczyć się z tym, że taki proces może potrwać znacznie dłużej. Nie mamy tutaj znajomych z podstawówki, liceum, ze studiów, z poprzednich prac czy z imprez. Zaczynamy od zera. Do tego dochodzi różnica kulturowa i wiek. Im jesteśmy starsi, tym mniej ludzi wpuszczamy do swojego życia, bo mamy mniej czasu, albo wystarczają nam już te osoby, które mamy. Łatwiej jest kiedy jesteśmy w związku, bo wtedy mamy przynajmniej jedną osobę, która nas wysłucha. Nie ma złotej rady jak znaleźć znajomych. Myślę, że na pewno nie powinniśmy szukać ich na siłę, dla samego znalezienia. A jeżeli znajdziemy już kogoś, kto może zostać naszym dobrym znajomym, to warto zadbać o tę relację i pomagać jej rosnąć.

Nowa ja. Czy emigracja zmienia człowieka? Myślę, że nie chodzi tutaj o samą wyprowadzkę, ale o ilość bodźców, emocji, które nam towarzyszą i sprawiają, że niekiedy przewartościowujemy swoje życie i to co chcemy robić. Ja, po 10 latach pracy w agencjach reklamowych stwierdziłam, że nie chcę robić tego do końca swoich dni. Życie w innym kraju uświadomiło mi, że praca od 9 do 17 nie jest tym co chcę. Chciałam poświęcić się temu co mi w duszy grało, czyli fotografii. Nie jest to łatwa droga, bo praca na własny rachunek nigdy nie należy do najłatwiejszych. Uwierzcie mi, ostatnie 3 miesiące, czyli odkąd odeszłam z korpo, zleciały w oka mgnieniu. Robię rzeczy, które sprawiają mi wiele satysfakcji i przybliżają mnie do realizacji tego celu. Jeszcze długa droga przede mną, ale powoli uczę się czerpać przyjemność z tego procesu. Moja osobowość też nie stoi w miejscu. To normalne. Nie ważne gdzie mieszkamy, czy w Kanadzie czy w Polsce nasze życie idzie do przodu, a my razem z nim. Dla osób poznanych w Kanadzie jestem Moniką, którą poznali po przyjeździe. Nie dziwią się tym co robię, po prostu mnie lubią, albo nie.

Wieża Babel. Kanada, a szczególnie Toronto to jedna wielka Wieża Babel. Idąc ulicami stolicy Ontario, siedząc w restauracji można usłyszeć różne języki, akcenty i zobaczyć ludzi z całego świata. Jest to niesamowite. Na początku miałam jednak z tym problem. Problem z zaakceptowaniem swojego akcentu i nie zawsze poprawnego angielskiego. Od jakiegoś czasu mój polski akcent uważam za plus, a język angielski przypomina mi, że człowiek może uczyć się całe życie. Najważniejsze, jest to że chce i ma do tego motywację.

Polonia. Ile to się człowiek może nasłuchać, naczytać, że Polak Polakowi wilkiem, zwłaszcza za granicą. Sama nie odczułam tego na własnej skórze, ale myślę, że wynika to z tego, że otaczam się ludźmi, którzy mają w miarę podobne wartości do moich. Jasne jest, że zarówno w Kanadzie jak i w Polsce możemy spotkać ludzi, którzy nie będą wobec nas przychylni. Najbardziej stronię od osób, które wraz z wyjazdem za granicę stają się roszczeniowe i myślą, że coś im się należy oraz że w jakiś sposób są lepsze od innych. Z takim podejściem nie dojdą za daleko, a na pewno jak magnes będą przyciągać podobnych do nich ludzi. Nie mam wielu polskich znajomych w Kanadzie. Nie ma dla mnie znaczenia skąd będą osoby, które zawitają do mojego życia na dłużej. Najważniejsze, żeby nie były toksyczne.

Temat zmiany kraju zamieszkania, zaczynania wszystkiego od nowa, tęsknoty jest jak rzeka. Mogłabym pisać i pisać. Kiedy decydowałam się na stałe zamieszkanie w Kanadzie nie wiedziałam co mnie będzie czekać, ile wysiłku będzie mnie to kosztowało. Niczego jednak nie żałuję. Gdyby nie te cztery lata w Kanadzie, nie byłabym tą osobą, którą jestem teraz. Nie zawsze idealną, ale na pewno bardziej odważną i otwartą na to co mnie otacza. Jest jednak cena, którą płacę za to codziennie. To brak możliwości zobaczenia bliskich osób i bycia z nimi w ważnych momentach ich życia.