Nie taka emigracja straszna jak ją malują

Po świętach zaczynam powoli, w głowie, podsumowywać mijający rok i myśleć o planach na kolejny. Na większe podsumowania przyjdzie jeszcze czas. Dzisiaj poczułam, że najwyższy czas powrócić do pisania bloga. Spacerując wczoraj po Toronto zachodziłam w głowę o czym napiszę po dwutygodniowej przerwie. O świętach? O Toronto? O służbie zdrowia w Kanadzie? Po powrocie do domu weszłam w notatki, gdzie zapisuję sobie luźne pomysły na blogowe posty i tak trafiłam na wpis, który nigdy nie ujrzał światła dziennego. Dlaczego? Myślę, że niektóre rzeczy muszą dojrzeć, a niekiedy najbardziej musi dojrzeć do nich osoba, która je stworzyła. Po jego przeczytaniu doszłam do wniosku, że dalej jest on częścią mnie. Moje myślenie o emigracji i o tym jaki miała ona na mnie wpływ dalej jest takie same.

Niekiedy w moją stronę pada pytanie: co czuję mieszkając ponad sześć tysięcy kilometrów od kraju w którym się urodziłam i wychowałam? Czy Kanada jest już moim domem? Na pewno moja emigracja do Kanady zmieniła mnie jako człowieka. Teraz wiem, że nie ma rzeczy niemożliwych i wszystkie ograniczenia znajdują się w naszych głowach. Kiedy przez kilka miesięcy skrupulatnie planowałam swój wyjazd do kraju klonowego liścia wiedziałam, że to jest to czego w tym momencie pragnę. Byłam zgodna z sobą. Nikt mi nie kazał tutaj przyjeżdżać i na pewno nikt mnie tutaj nie trzyma. To jest mój wybór. Oczywiście czasami nie jest łatwo, ale kto powiedział, że będzie? Mieszkając w Polsce również zdarzały mi się trudne dni, ale to od nas zależy czy problemy nas przerosną. Ja zawsze wolę trochę powalczyć i zobaczyć na ile wystarczy mi sił.

Decydując się na emigrację trzeba wziąć pod uwagę, że wszystko zaczynamy budować od zera. Musimy zdobyć zaufanie ludzi którzy nie znają naszej kultury i korzeni. Z jednej strony jest to ogromna szansa, bo możemy wyciągnąć wnioski z poprzednich relacji i postarać się je ulepszyć, z drugiej strony cały proces wymaga ogromnej ilości czasu. Cierpliwość jest w tym przypadku niezbędna. Podobnie jest z pracą. Często na emigracji zaczynamy od startu z niższych pozycji. Jeżeli trafimy na pracodawcę, który nie ma problemu z dostrzeganiem pracowników którzy są zaangażowani i pracowici, to na pewno powoli małymi krokami będziemy iść w wytyczonym przez nas kierunku.

To właśnie w Kanadzie, po ponad dziewięciu latach pracy w agencji reklamowej, zaczęłam bardziej słuchać siebie i myśleć o tym co tak naprawdę chcę robić w życiu. Wraz ze zmianą kraju postanowiłam zmienić również swój zawód i oddać się temu co jest częścią mnie, czyli fotografii. Proces ten trwa niecałe dwa lata, ale myślę, że za jakiś czas będę zupełnie na swoim. Czy zrobiłabym to żyjąc w Polsce? Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że mieszkanie na emigracji dodało mi siły i wiary w to, że to my kreujemy własną rzeczywistość. Nie oczekuję niczego od państwa kanadyjskiego, nie przyjmuję pozycji, że mi się należy. Jedynie powoli, własną pracą mogę dojść do wyznaczonego celu. Ludzie na emigracji są różni, ale myślę, że najbardziej nieszczęśliwi są Ci którzy mają zbyt wysokie oczekiwania, a jednocześnie nie dają z siebie zbyt wiele. Z takim podejściem na pewno będą rozczarowani i nigdy nie znajdą swojego miejsca.

Pisząc, że jest mi tutaj dobrze, nie mówię, że nie tęsknie. Decydując się na emigracje sprawiamy, że tęsknota staje się częścią naszego życia. Jak dla mnie to ona jest najtrudniejsza. Teraz jednak wiem, że i ona się zmienia. Każdy dzień, miesiąc, rok sprawia, że powoli zapuszczam małe korzenie w Kanadzie. Nie oznacza, to, że nie tęsknie. Myślę, że tęsknie inaczej, mądrzej. Nie idealizuję Polski i wszystkiego co w niej zostało, ale również nie wieszam psów na Kanadzie, kiedy coś mi nie wychodzi. Szybko staram się podnieść, otrzepać i iść dalej.

Mieszkanie w innym kraju to ogromna szansa na poszerzenie horyzontów. Przede wszystkim poznanie innej kultury, ludzi którzy niekiedy patrzą na życie zupełnie inaczej niż my. Myślę, że zaczynając żyć daleko od miejsca w którym się wychowaliśmy stajemy się bardziej otwarci i tolerancyjni. To również ogromna szansa na naukę języka i zobaczenie części świata do której może nigdy byśmy nie dotarli.

Gdyby nie mój wyjazd do Kanady, pewnie nie narodziłby się blog, który wpisał się w moją codzienność. To właśnie dzięki niemu mogę opisać co u mnie słychać, jak czuję się mieszkając po drugiej stronie oceanu. Znalazłam sposób na szybkie oczyszczenie głowy, podzielenie się swoim doświadczeniem emigracyjnym i pasję o której wcześniej nie miałam pojęcia. Cieszę się, że mogę pomóc ludziom którzy podobnie tak jak ja chcą zmienić coś w swoim życiu. Nie idealizuję im Kanady, bo tak jak wszędzie i tutaj trzeba pracować, żeby żyć. Nic nie leży na ulicy. Emigracja na pewno nie jest spacerem po łące. Myślę jednak, że daje nam ona większe poczucie wolności, uczy szybkiego podnoszenia się po porażce i sprawia, że ciągle musimy doskonalić siebie.

Teraz wiem, że życie jest za krótkie żeby spędzić je w jednym miejscu. Nie mam pojęcia gdzie będę za 10 lat. Może w Australii, w Hiszpanii, w Kanadzie, a może w Polsce? Na pewno, teraz, mam kilka rzeczy do realizacji tutaj i jak na razie Kanada jest krajem z którym się związałam. Jestem wdzięczna losowi za to, że ponad trzy lata temu znalazłam w sobie energię i odwagę do tego, żeby wyjść ze swojej strefy komfortu. Moja emigracja na pewno nie jest zesłaniem, a przygodą życia. To właśnie teraz zbieram wspomnienia i nabieram dystansu do życia i siebie.