Jasne i ciemne strony Venice Beach

Listopad, godzina 6:30 rano, wschód słońca. Venice Beach powoli budzi się do życia. Pierwsi biegacze, rowerzyści i surferzy zaczynają zostawiać swoje ślady na piasku. Dzień zaczyna się również dla bezdomnych. Dla wielu z nich plaża jest „domem”, miejscem gdzie codziennie rano otwierają oczy i widzą błękitne wody Pacyfiku.

Venice Beach jest tłem dla wielu filmów i sesji fotograficznych. To tutaj co kilka metrów spotyka się ludzi, którzy zdecydowali się na artystyczne życie uliczne. Po godzinnym spacerze po bulwarze można kupić ręcznie malowane mini deski surfingowe, obrazy, posłuchać kilku gatunków muzyki, zobaczyć kobietę z brodą, popisy na deskorolkach i rolkach. Wszystko to wygląda jak jeden wielki, kolorowy bigos.

Ja zostałam całkowicie pochłonięta przez atmosferę tego miejsca. W mojej głowie to pomieszanie z poplątaniem przywołuje dziecięce wyobrażenie o Kalifornii, kiedy to z wypiekami na policzkach oglądałam Beverly Hills 90210 i ratowników ze Słonecznego Patrolu. Dla dziecka mieszkającego w bloku z wielkiej płyty, dla którego zapach pomarańczy kojarzył się tylko i wyłącznie z Bożym Narodzeniem, a Coca – Cola miała smak wolności, zobaczenie Kalifornii było czymś mało realnym. Może dlatego to miejsce tak bardzo działa na moją wyobraźnię i sprawia, że za każdym razem kiedy tu jestem mam poczucie jakbym znalazła się w jednym z odcinków mojego ulubionego serialu, który oglądałam z zapartym tchem.

Venice Beach zupełnie jednak zmienia swój charakter po zachodzie słońca, kiedy to turyści powoli znikają, a artyści zmęczeni całodniową pracą składają swoje instrumenty i ręcznie robione dzieła. Na bulwarze i plaży zostają tylko osoby, które znają to miejsce jak własną kieszeń i czują, że ta okolica w pewien sposób należy do nich. Osobiście nie czułam się bezpiecznie, kiedy wybraliśmy się z Norbertem na krótki, wieczorny spacer. Grupki stojące co kilkaset metrów nie zachęcały do dalszego chodzenia po okolicy. Bezdomni powoli szykowali się do snu i pomimo tego, że nie byli agresywni, to miało się wrażenie, że wchodzi im się z butami „w ich przestrzeń”.

Myślę jednak, że ten podział na jasną i ciemną stronę Venice Beach doskonale oddaje ducha tego miejsca. Jeszcze bardziej zaznacza różnie pojmowaną wolność, którą widać tutaj na każdym kroku. Bezdomność z wyboru lub konieczności, miesza się z turystami i zwykłymi mieszkańcami Los Angeles, którzy wybrali to miejsce do życia.

Jeszcze nigdy, na własne oczy, nie widziałam jachtu na którym lądował helikopter. Uwierzcie mi, że nie mogłam zamknąć buzi z wrażenia.

I to na razie tyle o Kalifornii. Teraz czas powoli wrócić do kanadyjskiej rzeczywistości i powoli rozpocząć przygotowania do świąt.