Moja historia – skok na rok

Kolejny miesiąc i kolejny projekt w ramach Klubu Polki na Obczyźnie. Tym razem opowiadamy co takiego stało się w naszym życiu, że mieszkamy w innym kraju. Historii jest mnóstwo, każda inna. Niektóre śmieszą, a niektóre potrafią sprawić, że łza zakręci się w oku. Ale wiecie co najbardziej lubię w tym naszym klubie? Dobrą energię, która bije z ekranu mojego komputera 🙂

Po słodkościach, czas na konkrety. Jak wygląda moja historia? Wszystko zaczęło się w 2010 kiedy wraz z początkiem lata zaczęłam myśleć o tym, żeby kupić swoje cztery kąty. Czułam, że muszę ruszyć z życiem do przodu i pomyślałam, że to będzie bardzo dobry, dorosły ruch. Miałam stabilną pracę w agencji reklamowej, którą niekiedy kochałam, a niekiedy nienawidziłam, byłam wesołym singlem i starałam się brać z życia garściami. Moja pierwsze spotkanie z doradcą finansowym zakończyło się łzami. Dowiedziałam się na nim, że z moimi zarobkami mogę kupić około 35m2 w Warszawie i będę spłacać je przez najbliższe 30 lat swojego życia. Wychodziło na to, że jak będę dobijała 60-tki to spłacę kredyt. Wszystkie wyliczenia, przeliczenia na różne kursy sprawiły, że moja humanistyczna głowa nie dała rady. Temat ucichł na około dwa miesiące.

Dzień po 27 urodzinach, kiedy mój organizm próbował walczyć z pozostałościami alkoholu, wszystko wróciło jak bumerang. Wpadłam na pomysł, że zamiast zadłużać się do starości, zrobię sobie roczną przerwę i wyjadę, żeby oczyścić głowę i zastanowić się co dalej. Poza tym od dawna miałam ogromną potrzebę porządnego nauczenia się języka angielskiego. Byłam zmęczona kursami, które niewiele mi dawały. Jak pomyślałam tak zrobiłam. Moja lista zawęziła się do dwóch krajów: Australia i Kanada. Po godzinach spędzonych w sieci, jednym spotkaniu w Ambasadzie Kanadyjskiej, przypadkiem odkryłam program International Experiance Canada, który dawał młodym ludziom szansę na roczny wyjazd do Kanady plus otwarte pozwolenie na pracę. Za Kanadą przemawiał jeszcze jeden fakt. Miałam kuzynkę w Edmonton, na dokładkę, nie widziałam jej odkąd wyjechała do Kanady, czyli od około 23 lat. Maszyna ruszyła.

W przeciągu dwóch tygodni zebrałam wszystkie niezbędne dokumenty potrzebne do aplikacji w ramach programu IEC. Po trzech tygodniach dostałam pozytywną odpowiedź! Czyli nie ma zmiłuj, kierunek Kanada. Zaczęłam planować kolejne kroki: kontakt z kuzynką, ustalenie daty wyjazdu, wymówienie z pracy, sprzedaż samochodu i wszystkiego innego co mi nie było potrzebne.

Bilet kupiłam na maj 2011. Moja głowa wydedukowała, że kanadyjska wiosna będzie idealnym terminem na rozpoczęcie przygody. 18 maja, wylądowałam w Edmonton, czyli w mieście w którym od dwudziestu kilku lat żyła moja kuzynka. Po niecałych dwóch tygodniach, rozejrzeniu się po okolicy zaczęłam mieć burzę w głowie. Nie do końca czułam, że Edmonton jest miastem w którym chcę spędzić swój cenny rok. Na radarze pojawiło się Toronto. Dlaczego Toronto? Sama nie wiem. Jedyną osobą, którą znałam w Toronto była Ania z którą rozmawiałam na forze pol-can. Nigdy nie widziałyśmy się na żywo. Ona również, miesiąc wcześniej, wyjechała w ramach programu IEC do Kanady. „Jej” Toronto było zupełnie inne niż „moje” Edmonton. Po krótkiej rozmowie na skypie, wypytaniu się o szczegóły kupiłam bilet do stolicy Ontario. Datowany na 14 czerwca, czyli niecały miesiąc od przyjazdu do Kanady. W międzyczasie napisałam mejla do swojej byłej szefowej w Polsce. Tak się zdarzyło, że agencja w której pracowałam wcześniej miała również swoje biuro w Toronto. Bez mrugnięcia okiem, wysłała moje CV i dodała swoje trzy grosze na temat mojej osoby. Dzięki temu kilka godzin po przylocie do Toronto miałam rozmowę w sprawie, możliwej pracy. Tydzień później dostałam wiadomość, że na początek, mogą mi zaproponować bezpłatny, dwumiesięczny staż i ewentualnie później zaoferować kontrakt do końca mojego pozwolenia o pracę. Zaryzykowałam i zgodziłam się.

Jak to się stało, że z rocznej przygody zrobiły się ponad trzy lata odkąd mieszkam w Kanadzie?
Osobą, która przywitała mnie w pierwszym dniu mojej pracy był Norbert, który w wieku 11 lat wyemigrował z rodzicami z Polski do Kanady. Nie wiem jak to się stało, ale od początku nie zapałaliśmy do siebie sympatią. Nasze pierwsze, dobre, wrażanie nie zadziałało. Dopiero po sześciu miesiącach, po raz pierwszy, zaczęliśmy ze sobą rozmawiać po polsku. I nagle okazało się, że on nie jest taki zły, a jego wrażenie na temat mojej osoby od dawna było mylne. Dwa tygodnie później mieliśmy pierwszą randkę, a niecałe 4 miesiące później ślub.

Teraz wiem, że niczego nie można zaplanować w życiu od A do Z. Jedno jest pewne, że trzeba być zgodnym z samym sobą i po prostu iść. Mając zaufanie do siebie, nie wyjdziemy na manowce.