Mój kraj idealny

Czy zastanawialiście się kiedyś jak wyglądałby Wasz kraj idealny? Od kilku tygodni temat ten chodzi mi po głowie. Odkąd wyemigrowałam do Kanady wiem, że tęsknota to cena którą trzeba zapłacić za to doświadczenie. Będąc w Kanadzie tęsknie za Polską i osobami, rzeczami które tam pozostały. Będąc w Polsce brakuje mi tego co zbudowałam i do czego przyzwyczaiłam się w kraju klonowego liścia. W ramach wrześniowego projektu Klubu Polki na Obczyźnie wymieszałam pięć polskich i kanadyjskich rzeczy, które stworzyłyby mój kraj idealny. Zobaczcie co z tego powstało.

Idealnie byłoby gdybym w Kanadzie miała:

Rodzinę, wiadomo bardzo oczywiste, ale myślę, że tęsknota za rodziną na emigracji jest inna. Odwiedzając Polskę, średnio raz w roku, mam świadomość tego, że jestem gościem, robię zamieszanie przez jakiś czas i wyskakuję z ich życia. Nie nagadamy się, nie wyściskamy się na zapas. To pewne. Zawsze po wyjeździe z Polski czuję niedosyt i obiecuję sobie, że następnym razem wygospodaruję więcej czasu. Idealnie byłoby mieć bliskie osoby w tej samej strefie czasowej i zdecydowanie bliżej niż 6757km od siebie.

Starówkę. Mieszkam w Toronto trzy lata, a dalej nie wiem gdzie znajduje się serce tego miasta. Myślę, że wiele osób może mieć z tym problem, ponieważ dla każdego torontończyka byłoby ono gdzie indziej. Brakuje mi starówki obleganej przez turystów, takiej gdzie mogłabym się spotkać ze znajomymi, wypić kawę i pooddychać historią. Niestety w Kanadzie najbliższa starówka oddalona jest 600 kilometrów od Toronto, czyli trochę daleko.

Bliskie odległości. W Kanadzie wszystko jest szersze, większe i rozciągnięte do granic możliwości. Często żeby kupić bułki na śniadanie trzeba wsiadać w samochód i podjeżdżać do „pobliskiego” sklepu, oddalonego o 2-3 kilometry. Brakuje mi szybkiego wyskoczenia do sklepu spożywczego na rogu czy do kiosku, w którym można zaopatrzyć się w podstawowe artykuły.

Tanie loty. Konkurencja na rynku przewoźników samolotowych jest niewielka, co odbija się na kosztach biletów lotniczych. Jako osoba, która uwielbia być w chmurach brakuje mi tanich przewoźników, gdzie za $40 mogłabym znaleźć się w innej części Kanady, nakarmić oczy innym widokiem, pooddychać trochę innym powietrzem i wrócić do zatłoczonego Toronto.

Kina niszowe. Kiedy mieszkałam w Warszawie uwielbiałam fakt, że idąc do kina nie musiałam wybierać pomiędzy filmem amerykańskim, a filmem amerykańskim. Niestety tak to wygląda w Kanadzie. Brakuje mi możliwości wyboru i pooglądania filmów z różnych części świata, tęsknie za niszowym kinem europejskim, które jest bardzo realistyczne i przez to przemawia do mnie bardziej niż niektóre amerykańskie bajeczki, których koniec jest bardzo przewidywalny.

W Polsce brakuje mi:

Kanadyjskiej uprzejmości. Czy wiecie, ze kanadyjczycy są ponoć najbardziej uprzejmym narodem na świecie? Jeżeli oglądaliście kiedyś kanadyjski serial „Na południe” pewnie doskonale wiecie o czym mówię. Po przyjeździe do Polski zajmuje mi kilka dni żeby przyzwyczaić się do polskiej, niekiedy oschłej uprzejmości. Będąc w Polsce brakuje mi krótkich rozmów w sklepie, ludzi którzy prawie zawsze są chętni do pomocy. Oczywiście, wiem, że jest to dosyć powierzchowne, ale czy dzień nie jest piękniejszy, kiedy przypadkowi ludzie na ulicy są dla nas po prostu mili?

Pierwszeństwa dla pieszych. Polskie przepisy drogowe, teoretycznie, o tym mówią. Rzeczywistość wygląda trochę inaczej. Polscy piesi dmuchają na zimne i często, na przejściach bez świateł, przepuszczają wszystkie samochody. W Kanadzie byłoby to nie do pomyślenia. Przy każdym przejściu dla pieszych zawieszona jest sygnalizacja. Pieszy, który chce przejść przez ulicę wciska guzik i od razu zapalają się żółte, migające światła. Dzięki temu kierowca zawsze wie, że ktoś chce przekroczyć jezdnię, a pieszy nie musi czekać pięciu minut i przepuszczać wszystkich nadjeżdżających samochodów.

Uwaga mina! Pamiętam jak byłam dzieckiem i nie raz wracałam do domu z butem śmierdzącym na cały dom. Niekiedy podczas zabawy lądowałam rękoma w psich odchodach. To były czasy! Od mojego dzieciństwa wiele rzeczy w Polsce się zmieniło, ale ta jeszcze nie do końca. Zdarzają się przypadki, że ktoś posprząta po swoim pupilu. Dalej jednak wchodząc na polski trawnik trzeba mieć oczy dookoła głowy. W Kanadzie 99% ludzi sprząta po czworonożnych przyjacielach i jest to traktowane jak coś normalnego. Niestety w Polsce dalej można zobaczyć obrazek, kiedy właściciele psów odwracają głowy kiedy ich pupil pozostawia po sobie minę.

Ach ta dociekliwość! Polacy uwielbiają oceniać, porównywać, dociekać. Myślę, że niektórzy z nas za dużo intersują się innymi osobami, a sami nie widzą co dzieje się w ich życiu. Kanadyjczycy, oczywiście, trochę poplotkują jak każdy, ale nie wnikają w szczegóły. Mieszkając w Kanadzie nie odczułam, że ktoś był wobec mnie zawistny, albo za bardzo dociekliwy. Wręcz przeciwnie zawsze czułam, że kanadyjczycy są bardzo delikatni jeżeli chodzi o zadawanie pytań. Wiedzą, że człowiek i tak powie im to co chce powiedzieć, niezależnie od tego czy dane pytanie padnie czy nie.

Trochę większej wody w środku miasta. Jezioro Ontario całkowicie wpisało się w moją codzienność. Widzę je z okna, biegam wzdłuż niego i nie do końca potrafię wyobraźić sobie swoje idealne miejsce bez błękitnej wody. Dzięki niemu w szybki sposób odrywam się od miasta i regeneruję baterie.

A jak wyglądałby Wasz kraj idealny?