„Moje” pierwsze meksykańskie wesele

Myślę, że świetnym zajrzeniem w głąb serca każdego kraju jest bycie gościem na tradycyjnym weselu. Zwyczaje przekazywane z pokolenia na pokolenie, które z biegiem czasu są unowocześnianie, pokazują mentalność, gościnność i stopień zabawawości danego narodu. Do niedawna moja perspektywa ślubów ograniczała się do polskiego ogródka. Dwa lata temu miałam przyjemność być na kanadyjskim weselu z którego wyszłam dosyć głodna i nie do końca wytańczona.

Kiedy w marcu, dostaliśmy z Kosą zaproszenie na meksykański ślub, to nie wyobrażałam sobie, żeby taka szansa mogła nam przejść koło nosa. Po pierwsze, ze względu na możliwość zdobycia nowych „weselnych” doświadczeń, po drugie pojawiła się szansa na zrobienia zdjęć Młodej Parze, której historię miłości znałam od samego początku.

Jadąc do Meksyku, na ślub Nancy i Davida, wiedzieliśmy że będzie on na plaży i że trzeba ubrać się lekko z nutką elegancji. Panie nie powinny zakładać szpilek, bo spacerowanie w nich po piasku nie jest najłatwiejszą i najprzyjemniejszą rzeczą, a panowie powinni zrezygnować z garniturów i zamienić je, najlepiej, na lniane koszule. Jak dla mnie, same „wymogi” dotyczące stroju zapowiadały, że impreza będzie udana.

Ślub był jedynie cywilny i w przeciwieństwie do polskiej „tradycji” nie odbywał się w urzędzie stanu cywilnego, którego sama nazwa sprawia, że człowiekowi więdnie humor. Ślub na plaży, nad Morzem Karaibskim po prostu nie mógł być nieudany! Piękne słońce, wiatr, temperatura około 30′ podwyższały poziom endorfin, a goście weselni ubrani lekko i kolorowo z uśmiechami na twarzy dodawali blasku.

„Tło” jak marzenie

Robiąc zdjęcia ślubne mieliśmy tą przyjemność, że towarzyszyliśmy Państwu Młodym w przygotowaniach. Kosa był z Panem Młodym, a ja z Nancy, którą poznałam dwa lata temu, w szkole językowej, w Toronto. Nie wiem jak to się wtedy stało, ale kiedy dołączyłam do grupy przygotowującej się do testu IELTS, od razu zauważyłam Nancy. Po pierwszym dniu czułam, że nadajemy na tych samych falach i nasza znajomość może potrwać dłużej. Też tak właśnie się stało. Pomimo tego, że po kilku miesiącach obie odeszłyśmy ze szkoły, to zawsze starałyśmy się znaleźć czas na spotkanie. W pewnym momencie Nancy spotkała Davida i poznawałam ich historię od samego początku. Razem z Nancy przeżywałam emocje, które jej towarzyszyły i nawet się nie obejrzałam jak miałam przyjemność być gościem na ich ślubie. Ceremonia ślubna rozpoczęła się o godzinie 17:00. Niestety wszystko odbywało się w języku hiszpańskim, którego, oprócz kilku podstawowych zwrotów, kompletnie nie znam. Spokojnie mogłam wyłączyć słuch, którego i tak nie potrzebowałam, i przełączyć wszystko na oczy wariujące od ilości kolorów. Dodatkowo szum morza, fale uderzające o nabrzeże, piękny i prosty wystrój malutkiej altany przeznaczonej na śluby sprawił, że mój aparat zaczął się gotować.

Pomimo tego, że z Kosą nie znamy hiszpańskiego, to w prosty sposób byliśmy ocenić co jest warte upamiętnienia. Przebieg ceremonii ślubnej był dosyć podobny do przebiegu ceremonii w Polsce, z kilkoma różnicami. Pierwsza i najważniejsza, to taka, że Państwo Młodzi napisali dla siebie przysięgi, które zawsze wnoszą wiele emocji i sprawiają, że uroczystość staje się bardziej osobista. Druga różnica, to brak podpisów na samym końcu. „Podpisem” były odciski palców, które składa się na akcie ślubu. Muszę przyznać, że z jednej strony wydawało mi się to trochę dziwne, bo do tej pory odciski palców kojarzyły mi się z policją, ale z drugiej strony są one bardziej unikalne. Trzecia różnica to taka, że również rodzice byli częścią ślubu. Na samym końcu, wygłosili krótkie przemowy do nowożeńców oraz dziękowali gościom za przybycie. Ojciec Pana Młodego wymieniał nawet kraje z których przyjechali goście i Polska była na pierwszym miejscu! Później, dopytywał się nas czy słyszeliśmy, że wymienił nasz kraj jako pierwszy:)

Ceremonia ślubna trwała około 40 minut. Po niej nadszedł czas na składanie życzeń. Jedno wydawało nam się z Kosą dziwne: nikt nie dawał prezentów! A może dawał wcześniej, a nam to całkowicie umknęło? Na szczęście, szybko znaleźliśmy rozwiązanie i poprosiliśmy obsługę hotelu, żeby prezent od nas został zaniesiony do pokoju Państwa Młodych.

W takiej kolejce i scenerii to można stać wieki

Po złożeniu życzeń, wyściskaniu się, zrobieniu zdjęć nadszedł czas na przeniesienie się na drugą część plaży, gdzie na gości weselnych czekały małe przekąski, napoje i alkohol. Po kilku minutach pojawiło się około dziesięciu mariachi! Marzyliśmy z Kosą, żeby zobaczyć i posłuchać ich muzyki na żywo i proszę nawet nie wiedzieliśmy, że doświadczymy tego na ślubie. Jak się okazało przy mariachi, którzy oczywiście grają na żywo, Młoda Para tańczy swój pierwszy taniec. Hm, jak na moje oko i wyczucie rytmu było to dosyć trudne, ale co ja się znam na meksykańskiej muzyce. Najważniejsze jest to, że wyglądali jak z filmu!

Po zatańczeniu pierwszego tańca, Panna Młoda musiała na chwilę zniknąć, żeby poprawić się przed sesją ślubą. Nie mam pojęcia jakich kosmetyków do makijażu używała Nancy, ale były one naprawdę trwałę! Moja twarz była głównie pokryta kremem z filtrem UV, w innym przypadku, kilkugodzinne paradowanie po słońcu zakończyłoby się katastrofą.

Sesja ślubna trwała około 1,5 godziny. Mając taką scenerię, chciałoby się żeby trwała dłużej.
Para Młoda i my dawaliśmy z siebie wszystko, żeby podczas tych 90 minut powstała ich pamiątka na całe życie.

Około godziny 20:00 powróciliśmy z Państwem Młodym do trzeciego miejsca. Nadszedł czas na imprezę! Wszystko, oczywiście, odbywało się na plaży, gdzie zostały rozstawione stoliki, zainstalowany mały, podświetlany parkiet, wystawiony był również sporej wielkości ekran na który rzucane były teledyski utworów, granych w danym momencie przez DJa. Po szybkim zapełnieniu żołądków, tym razem nie musieliśmy głodować, wypiciu orzeźwiającego mohito, powróciliśmy do robienia zdjęć.

Goście weselni również za długo nie siedzieli przy stole. Widać było, że płynie w nich gorąca krew, bo zaraz po obiedzie, prawie wszyscy byli na parkiecie, gdzie tańczyli i śpiewali do hiszpańskojęzycznych przebojów, które my słyszeliśmy po raz pierwszy. Najbardziej zadziwiające było to, że większość z nich tańczyła jakby właśnie wyszła z treningu do „Tańca z gwiazdami”. Uwierzcie mi, że musiało minąć trochę czasu i mohito zanim z Kosą zdecydowaliśmy się postawić nogę na parkiecie.

Z każdą piosenką nasze oczy robiły się coraz większe ze zdziwienia, ponieważ do kolejnych utworów dodawane były nowe akcesoria. Na początku były to długie balony, których większość gości używała do tańca, a ja próbowałam zrobić z nich psa. Później pojawiły się dmuchane gitary, kowbojskie kapelusze, diabelskie różki i dwie tancerki na szczudłach, pod którymi goście weselni zaczęli rytmicznie przechodzić. Było kolorowo, radośnie, goście byli uśmiechnięci i pełni energii.

Niestety wszystko co dobre, szybko się kończy. Nadeszła godzina 23:00, kiedy muzyka została wyłączona i Państwo Młodzi podziękowali wszystkim za przybycie i dobrą zabawę. Jak to już? Właśnie wtedy, kiedy zaczęłam łapać rytm do kolejnej meksykańskiej piosenki, kiedy byłam gotowa zdjąć buty żeby tańczyć na bosaka i kiedy spacerowałam sobie radośnie z aparatem pomiędzy gośćmi, to właśnie wtedy wszystko się kończy? No coż, jak widać nie może być idealnie, a było już prawie tak blisko, żeby osiągnąć poziom perfekcji weselnej! A w takich klimatach mogłabym pracować non stop!

Na koniec, chciałabym Wam oficjalnie przedstawić nasze „małe dziecko”, czyli Ever After Photographers. Trochę czasu minęło zanim ujrzało ono światło dzienne. Włożyliśmy w nie całe serce i mamy nadzieję, że będziemy mieć szansę na uchwycenie setek wyjątkowych momentów w życiu innych osób.