Bo człowiek musi sobie od czasu do czasu polatać

Znowu jestem zaskoczona, bo kwiecień przemknął jak szalony i jest już maj! Niestety wiosna w Toronto trochę kaprysi. Jak na razie jest chłodno, deszczowo i mglisto. Mam nadzieję, że nie potrwa to długo i w końcu będzie można poczuć promienie słońca na twarzy. Poza tym, powoli wygrzebuję się z pracy i przez następnych kilka dni będę nadrabiała zaległości blogowe. Dzisiaj będzie więcej oglądania niż pisania.
Tydzień temu skończyłam fotografię dokumentalną i w związku z tym chciałabym Wam pokazać projekt, który zrobiłam na końcowe zaliczenie. Ostatnie miesiące były dla mnie dosyć podróżnicze. Nie wakacyjnie, ale pracowo. To zupełnie inna forma podróży, ale jak dla mnie też ciekawa. Dłuższe podróże w Kanadzie rzadko odbywają się samochodem, albo pociągiem, bo zajęłoby to wieki. Najlepszym środkiem transportu jest zatem samolot, czyli ja jestem na to jak na lato! Wiedząc, że w tym czasie będę musiała zrobić końcowy projekt postanowiłam upiec dwie pieczenie na jednym ogniu i inaczej wykorzystać czas spędzony na lotniskach i w samolotach.

Uwielbiam atmosferę lotnisk, które są skrzyżowaniem dla ludzi z całego świata. To właśnie na nich można zobaczyć pożegnania i powitania pełne łez, strach związany z lataniem i moment wyczekiwania. Każda z osób spotkanych na lotnisku ma swoją historię i cel podróży, który dla każdego jest tak różny. Do tej pory nigdy nie robiłam zdjęć w miejscach, które są tak dobrze monitorowane. Nie miałam pojęcia jak to się skończy, liczyłam się z tym, że mogę mieć rozmowę z ochroną, albo komuś nie spodoba się jak macham aparatem przed twarzą. Na początku byłam dyskretna. Każdy kolejny lot sprawiał, że kamera towarzyszyła mi wszędzie, nawet w toalecie. Starałam się mieć oczy dookoła głowy i jak najlepiej pokazać atmosferę podróży samolotem.

Poniżej to co udało mi się uchwycić na trasie: Toronto – Calgary, Toronto – Vancouver, Toronto – Edmonton. Miłego oglądania!