Trudno być „artystą”. „Asystentem” jeszcze trudniej!

Dzisiaj będzie mniej gadania, a więcej oglądania. Przez ostatnie dwa tygodnie biegałam z apratem jak kot z pęcherzem, żeby zebrać materiał na dwa zaliczenia, na kursie fotografii. Głowę miałam pełną symetrii, asymetrii, linii, ram, głębi i światła, bo tego właśnie szukałam. Dodatkowo chciałam mieć kilka zdjęć na blog, czyli wszystko na raz. Uznałam, że Toronto nie jest wystarczająco duże i pełne wszystkich tematów.
Jak to mówią „złej baletnicy przeszkadza rąbek u spódnicy”. Zaproponowałam więc Kosie żebyśmy wybrali się nad Niagarę. Zawsze jest to dobry pretekst, żeby gdzieś pojechać, a poza tym wodospad wygląda tak pięknie w nocy. Wybieraliśmy się przez dwa weekendy, aż w końcu nie było zmiłuj i trzeba się było zapakować i jechać, bo zaliczenie już zaglądało zza rogu.
Poza tym utwierdziłam się w przekonaniu, że pogoda musi być kobietą, kaprysiła tego dnia niemiłosiernie. Deszcz, trochę słońca, natomiast wisienką na torcie była mgła, która jak na złość zasłoniła sporą część wodospadu!

No cóż nikt nigdy nie powiedział, że życie „artysty” będzie usłane różami! Oprócz pogody trzeba zmagać się z ciężarem aparatu, obiektywów i statywu. Na szczęście wpadłam na genialny pomysł, że Kosa może zostać nominowany na stanowisko „asystenta”. Doskonale zna okolicę i może mi podsunąć krajobrazy, gdzie droga tworzy literę S, a słupy układają się w linie. Poza tym silne męskie ramię z większą łatwością udźwignie statyw, który na moich plecach robi pręgi. I tak oto wybraliśmy się w plener. Oczywiście życie „asystenta” też nie jest proste i musi on być odporny na humory „artysty”, który jest w stanie stracić nagle wenę, bo albo most nie prezentuje się jak powinien, albo drogą przejeżdża za mało samochodów, które wspaniale wkomponowałyby się w ramę zdjęcia. Uwaga: poniższe zdjęcia powstały w pocie czoła. Krew się nie polała, ale było blisko. „Artysta” i „asystent” byli w pewnym momencie na skraju załamania nerwowego, do rozwodu jednak nie doszło.

Wodospad, który za każdym razem robi wrażenie

Załapaliśmy się też na fajerwerki

Jeszcze trochę miasta Niagara Falls, które wygląda jak wesołe miasteczko

Tak na marginesie, poszliśmy z Kosą do haunted house, czyli nawiedzonego domu. Był to mój pierwszy raz. Nie wierzyłam, że może to być straszne. Dziwiłam się, że ludzie chcą stamtąd wychodzić w połowie drogi. Teraz już ich rozumiem. Po wyjściu byłam biała jak ściana.

Widok na autostradę

I na jezioro Ontario

Most Humber w Etobicoke

To już koniec. Tak jak obiecałam było więcej oglądania, niż czytania. Jutro okaże się czy pot, stres i zagrożenie załamania nerwowego teamu: „artysta + asystent” nie poszły na marne!