To już rok. Na zdrowie!

Zawsze znajdzie się okazja, żeby napić się szampana (czytaj wino musujące) i poczuć się jakoś inaczej. Mała rzecz, a cieszy. Dzisiaj będzie trochę sentymentalnie z lekkimi podsumowaniami. Prawie jak w Nowy Rok, tylko że w październiku! Jaka to okazja? A no taka, że dokładnie rok temu umieściłam swój pierwszy post na blogu. Było to bardzo nieśmiałe i pełne obaw czy aby na pewno chcę pisać o swoim życiu, emocjach i na dodatek publikować to w internecie, gdzie każdy może mieć do tego dostęp.
Nie było też dla mnie do końca jasne jaką będzie on miał formę, w którym pójdzie kierunku i na jak długo wystarczy mi zapału. Wiedziałam jednak, że dzięki niemu bliskie dla mnie osoby w miarę na bieżąco dowiedzą się co u mnie słychać, jak żyje się 6757 km od kraju w którym się urodziłam i co mi chodzi po głowie, bo czasami trudno jest opowiedzieć wszystko na skypie. Papier i internet przyjmie ponoć wiele. Muszę przyznać, że przyjął też moje pisanie.

Nie jestem dzieckiem internetu. Pierwszy komputer, nie licząc Atari i Commodore, pojawił się w domu jak miałam 15 lat, cztery lata później dołączyła do niego sieć. Cieszę się, że nie było facebooka kiedy byłam nastolatką, bo mogłoby to skończyć się nie najlepiej. Dzięki temu, że nie wiedziałam co to internet, to zapisywałam swoje „złote” myśli na papierze (brzmi to jak pisanie na skałach). Pierwszy pamiętnik popełniłam w wieku 13 lat, powodem była śmierć Kruszynki, czyli mojego ukochanego psa. Uwierzcie mi, że było to dla mnie wielkie przeżycie i właśnie wtedy odkryłam, że pisanie dla siebie sprawia mi przyjemność. Z czasem powstawały kolejne zeszyty pełne pierwszych miłości, rozczarowań, niepowodzeń w szkole, problemów z rodzicami, podsumowań wakacji i innych przemyśleń, które z wiekiem tak bardzo się zmieniały. Przez kolejne lata prowadziłam zapiski z przerwami, ale zawsze do nich wracałam, kiedy musiałam poukładać sobie coś w głowie.
Blog działa na mnie w podobny sposób. Z tą różnicą, że pamiętnik chowałam najgłębiej jak się dało, żeby nikt się do niego nie dobrał. Oczywiście jedynymi osobami, które mogły to zrobić byli moi rodzice, albo mój brat.

Pewnie nigdy nie zaczęłabym pisać bloga, gdyby nie emigracja i stanięcie oko w oko z zupełnie nową sytuacją. Nieśmiało spróbowałam i na pewno tego nie żałuję. Dzięki niemu oczyszczam siebie i układam myśli. Wpisał się on do mojego kalendarza na dobre i kiedy wiem, że następny post się opóźni, to czuję się cięższa (na szczęście nie wpływa to na wagę mojego ciała). Każdy komentarz, opinia dodaje mi skrzydeł i sprawia, że dalej mam zapał. Dzięki niemu mam poczucie, że jest jeszcze sporo innych osób, które przeżywają podobne emocje. Wiem, że zabrzmi to okrutnie, ale wtedy jest jakoś łatwiej.

Jeżeli dotarłaś/ dotarłeś do tej części, to poczuj się wyjątkowo! Dzięki za zaglądanie, czytanie moich wylewności i ewentualne komentowanie. Na zdrowie! I mam nadzieję do zobaczenia za rok!

Jeszcze coć dla wzrokowców. Kilka zdjęć, kolejność jest zupełnie przypadkowa.